Het Majorcaans heen-en-weertje
Wederom een mistige dag. De zoveelste van dit jaar. Huub vraagt of ik toevallig zin en tijd heb om de GR®221 (Grande Randonnee, Gran Recorrido etc.) op Mallorca te lopen over 2 weken. Een route van +/- 136km en 6.000d+. Tijd had ik toevallig, en de drang naar avontuur altijd. Huub en ik kennen elkaar uit het Skyrunning wereldje, waar we wel eens samen op het podium hebben gestaan bij het Nederlands Kampioenschap en kamers hebben gedeeld tijdens EK’s en WK’s. Het klikt goed tussen ons dankzij onze Hollandse nuchterheid, de voorliefde voor klagen/afzien en natuurlijk rammen door de natuur. Als ‘Achterhoekse Rotterdammer’ wist ik al langer dat de Zeeuwse mentaliteit goed past. We hadden zodoende in het verleden weleens geroepen om een lange route samen te doen. In de afgelopen maanden en jaren hebben we beide stevige reminders gekregen dat je dromen beter niet kunt uitstellen. Mooi dat we die droom nu werkelijkheid kunnen laten worden.
Huub geeft aan voor het avontuur te willen gaan. Geen doel of plan, maar kijken hoeveel kilometer we per dag wegtikken, buiten slapen onder een sterrenhemel en ons onderweg vertoeven aan de Majorcaanse geneugden. Ik lees op de site van Fastest Known Time dat er nog geen ‘out and back’ (heen en weer) tijd staat. Iets wat wel gebruikelijk is voor een iconische route als de GR®221 op Mallorca. Ik gooi het balletje op dat ik wel voor die FKT wil gaan - wat voor een resultaatgericht iemand toch wel prettig is. Veel druk is er immers niet, want er staat nog geen snelste tijd. Heen en weer komt het neer op zo’n 280 km en 12.000d+. Geen kattenpis voor atleten die doorgaans maar tot 100 mijl afleggen.
Het wordt een self-supported poging. Dat wil zeggen; je mag alleen ondersteuning onderweg aannemen dat voor iedereen beschikbaar is. Goede gear is hierbij essentieel, zeker als je ook besluit buiten te slapen en hier de nodige spullen voor nodig hebt. Tijdens een bezoek aan Rab Benelux, bespreken we de jaarplanning voor 2025, en geef ik aan dat Huub en ik dit plan hadden gesmeed en we hier alle hulp bij kunnen gebruiken. De tarp (Rab Siltarp 2), mat (Rab Ultrasphere 1.5 Sleep Mat) en slaapzak (Mythic Ultra 180) zijn de lichtste op de markt en de nieuwste Rab Veil XP 30L fastpacking / ultrarunning tas heeft onlangs een ISPO award gewonnen voor haar functionaliteit. Als je lang gaat, en je wilt zo snel mogelijk, is lichte gear een must.
Het is zo ver. De wekker gaat om 2:30 ‘s nachts. Even douchen en wat havermout naar binnen en dan naar het vliegveld, dat om 6:50 vliegt. We landen twee uur later en nog eens twee en een half uur later starten we aan het Majorcaanse heen-en-weertje. De weersvoorspellingen beloven veel goeds. Droog en gemiddeld 21 graden, overdag. 's Nachts koelt het af naar 5 graden. De dag voor vertrek liep ik nog in de Limburgse sneeuw met -2. Bij het eerste beste makelaarskantoor in Port d’Antrax - dat zich richt op de steeds groeiende Duitse en Britse welvarenden die vastgoed kopen op Mallorca - vragen we of we onze koffer mogen achterlaten, om die donderdag of vrijdag weer op te komen halen. Geen probleem.
De eerste kilometers zijn warm en Huub en ik moeten allebei wennen aan de slordige 12 kg op onze rug. Veel hiervan is voeding (elektrolyten, gel, repen, hartige snacks). De route is prachtig, langs de kustlijn van het eiland, veel steen en alles staat in bloei. Het lopen van een ultra is vergelijkbaar met het echte leven. Het is niet de vraag of je een (mentale) klap krijgt, maar vooral wanneer. Veel belangrijker: hoe ga je er mee om? Die eerste klap zou ongeveer na 20 km komen als we zien dat we een privéterrein doorkruisen. De eigenaar van de Finca had een bord opgehangen dat de GR221 echt niet over zijn erf gaat. We gaan weer terug. Niet veel later passeren we bijna het eerste dorpje. We kunnen niet wachten om ons water bij te vullen en een restaurantje te bezoeken. Dit belooft de tweede klap te worden, die de toon zet voor de volgende 60km.
We komen aan in Estellencs. Zojuist passeren we een gesloten Refugi Coma d’En Vidal, mooi gesitueerd. Prima slaapplek, dacht ik nog. Aangekomen in het centrum van het dorpje, zien we dat alle restaurantjes gesloten zijn. “Todo está cerrado en esta meses” zeggen een paar dorpsbewoners die op het pleintje voor het eeuwenoude Sant Joan d’Estellencs gebedshuis staan te blowen. Dat kon nog weleens einde verhaal zijn, als je self-supported en gedehydrateerd 280km wil afwerken. We pakken water van de publieke watertap en gaan stoïcijns door - zij het met een aangetast moraal. In het volgende dorpje, Bayunfanbar, zien we dat de meeste restaurantjes gesloten zijn. Op een hip tentje hoger gelegen in het dorp na. Op het terras legt de serveerster wat ‘menu del dia’ is aan twee Zweedse toeristen. Veel is uitverkocht, want het is rustig met toeristen in februari. Na een korte stop en aanvulling van water, fanta en eten gaan we rustig door. De korte nachtrust van een vroege vlucht, de warme middag met weinig voeding en drinken en de zwaarwegende 10kg op onze rug beginnen ons de das om te doen en we besluiten rond 11 uur een slaapplek te zoeken. Onder een heldere sterrenhemel pakken we onze eerste slaap.
Zo’n zes uur later, vervolgen we onze reis. Op papier het zwaarste gedeelte van de route, met een graadje, twee steile en technische afdalingen en de meeste hoogtemeters. Halverwege stoppen we in het prachtige en karakteristieke Soller, waarna we na zo’n 20 uur (inclusief slaap) ons eerste vaste voedsel binnen krijgen. De eigenaar van de brasserie geeft ons twee wollen dekentjes. Blijkbaar zien we er uit alsof we het nodig hebben. Als ‘Fastest Known Burger’ een concept was, hadden we die tijd ook kunnen opgeven. Met hernieuwde energie beginnen we aan de langste klim van de route. Zo warm is het toch niet, maar de 20+ graden beginnen ons wederom de das om te doen. Op de route zien we veel wandelaars die de GR221 volgen. We besloten voor een diner en overnachting te gaan bij het prachtige Refugi Tossal Verds. Even douchen is ook wel lekker, want we stinken een uur in de wind.
Na een rust-, diner- en slaappauze van zo’n acht uur, beginnen we aan de volgende klim. Niet wetende dat we zo’n tien uur en 80km later alweer de Refugi zouden passeren. De rust en voeding heeft ons goed gedaan. Die dag tikken we zo’n 90km en 3.000d+ weg. We kiezen ervoor om vrij hoog te slapen. Wellicht niet het meest verstandige idee want de koude wind blaast in onze slaapzak. Enigszins onbehaaglijk worden we wakker en we dalen wederom af naar Soller, om het centrum voor de tweede keer aan te doen. Een ‘Americano’ en wat ‘Ensaimadas’ doen ons goed.
Inmiddels is het al donderdag en bespreken we dat we de volgende dag om half 2 in het vliegtuig moeten zitten. We hebben het rustig aan gedaan en de route in etappes opgedeeld. Gaan we het nog halen? Willen we het nog wel halen? Ironisch, dat twee atleten die alleen maar met snelheid, resultaat en prestatie bezig zijn (geweest), nu zelf moeten nadenken over een cut-off tijd. We hebben al een prachtige reis afgelegd, in de buitenlucht geslapen en genoten van de zon en delicatessen. ‘’Het zou mooi zijn als het lukt, om deze prachtige ervaring te vereeuwigen.’’
Aangekomen bij de gesloten Refugi Coma d’En Vidal, rollen we ons matje en slaapzak uit om de laatste uurtjes in de buitenlucht te slapen. Na middernacht vervolgen we onze reis. We lopen lange stukken in de wolken over een van de meest technische gedeeltes. Het vinden van de juiste route is af en toe lastig maar we houden elkaar scherp. Rond zes uur ‘s ochtends komen we terug in Port d’Antrax met een beweegtijd van 50 uur en totale tijd inclusief slaap en etentjes van 90 en een half uur. We zijn blij dat we het hebben gehaald en we wuiven naar een eigenaar van een ontbijtzaak, die voorbereidingen treft om open te gaan, of we al naar binnen kunnen om wat koffie te drinken. Huub heeft zin in cola, maar pakt per ongeluk een Estrella pils uit de koeling. Beetje vroeg, maar misschien ook wel toepasselijker na het completeren van deze reis.
Zou deze tocht sneller kunnen? Zeker. Zouden wij deze tocht sneller kunnen afleggen? Absoluut. Maar de snelste tijd out-and-back was slechts bijzaak, ook al hebben we die wel gehaald. Bovendien hebben we het ons niet makkelijk gemaakt met 10 à 12 kg op onze rug. Veel belangrijker was het inwilligen van onze droom voor een gezamenlijk avontuur, wat van het eiland zien, ‘time on feet’ vroeg in het seizoen, ouwenelen over van alles en nog wat en het resetten van ons brein. Even geen verplichtingen, geen schermtijd of overmatige prikkels, maar slechts voet voor voet onder de Spaanse zon. Wat is het fijn om na zo’n week je te realiseren hoe goed je het hebt. Hoe dankbaar je voor je geliefden, je kinderen, vrouw en familie bent. Hoe fijn tanden poetsen is, een warme douche, of een ruim en schoon huis. Het zou voor iedereen goed zijn om zo’n tocht (het zij minder lang) te maken, vooral als je deze nederigheid en dankbaarheid bent verloren in de eindeloze rat race van werken, presteren en haasten.
Niet veel lopers zullen op een willekeurig moment per jaar 280km door een technisch gebergte kunnen met een 10kg+ rugzak. Zonder twijfel zegt dit wat over onze fitheid, maar misschien nog wel veel meer over onze samenwerking en onderlinge verdraagzaamheid. Wie weet komen we nog wel eens terug voor het verscherpen van de - supported - FKT’s. De route kennen we nu. De tijd zal het leren.
Rab® Benelux - #themountainpeople #beyondordinary