Dijkjes Ultra - zaterdag 31/05/25 - 7.45Hr
Vandaag loop ik mijn eerste ultra marathon, wat heb ik hiernaar uitgekeken. Ik sprak af met enkele sportieve vrienden (Arne met de gele sokken & Kasper met de baard), we vertrokken bij mij thuis om 8 Hr. Het parcours ligt op +/- 600 m van mijn voordeur, ideaal om fris aan de start te staan. We liepen recht naar de Schelde en dan naar links, klaar voor een tocht van 55 km. De sfeer zat er goed in.
De crew bestond uit Rens en Sara, elke 15 km was er bevoorrading voorzien met allerlei lekkers. Onze eerste bevoorrading was op een parking van een restaurant ’t Schuurken net naast het jaagpad, we waren er iets later dan verwacht maar bleven minder lang plakken waardoor we mooi op schema liepen bij het verlaten van het eerste CP, op naar Waasmunster. De route neemt je mee langs prachtige vergezichten en doorheen enkele leuke dorpen naast de Schelde en de Durme. Na een goede 30Km komen we aan op ons 2de CP, we lopen over de Mirabrug en treffen onze crew op de parking van de Koolputten. We zitten mooi op schema maar beslis om de voorziene pauze (30min) niet te nemen en na de bevoorrading meteen verder te lopen.
We zetten onze tocht verder in de richting van Temse, de grootste brug die we tegenkomen tijdens onze tocht. Een prachtig uitgestrekt zicht over het water. Ik probeer elke 10km iets te eten en onderweg voldoende te drinken maar net voor de brug in Temse speelt de maag een eerste keer op. De combinatie van de hoeveelheid Isostar met de vele snacks begint zijn tol te eisen. Ik beslis om op de brug even te stappen terwijl ik mijn Snickers (toch half) naar binnen werk. Ik kan de laatste CP in Bornem al ruiken, dit traject heb ik al eens gelopen. In mijn gedachten was het veel minder ver, de bochten volgen elkaar op en steeds denk ik dat we aan het CP toekomen. Mijn gedachten dwalen voor het eerst af. Plots passeert de crew en enkele luidruchtige supporters, ik kan er weer tegen, de laatste loodjes.
Met de laatste aanmoedigingen van crew en familie zet ik de eindsprint in (veel sprint zat er echter niet meer in). De laatste 10 km zijn aangebroken, Arne beslist om verder te stappen en niet mee binnen te lopen. Kasper en ikzelf vervolgen onze weg, de maag (en de warmte) speelt een 2de keer op. Er zit niks anders op dan even te stappen, goed te drinken en even alles te laten zakken. We stappen een km of 2 goed door en ik kan er weer tegen, klaar voor de laatste 4km.
We sluiten af op de atletiekpiste in Baasrode onder luidkeels geroep van familie en vrienden. Ook mijn vrouw en kinderen zijn van de partij. Wat een fantastische (eerste) ervaring met ultralopen!
Bedankt aan de meelopers: Arne en Kasper.
Bedankt aan de crew: Rens en Sara.
Bedankt aan de supporters.