Hoera, mijn eerste ultra! Als je dan ook nog de enige vrouw bent, is het fijn om ineens de snelste (en enige) gekende tijd erbij te mogen noteren.
Om het hele avontuur in goede banen te leiden, had ik in Corona-tijden de hulp van drie supporters: mijn man, mama en papa. Ze stonden langs de hele route meerdere keren als checkpoint, zodat ook alles vlotjes liep. Mijn mama zat in de auto, mijn man en papa wisselden af om me gezelschap te houden. Supported was het zeker!
De eerste 10km waren samen met mijn man, die toen nog mee was op de fiets. Hij volgde mij op de mountainbike, maar omdat er toch best pittige rotsstukken in het parcours zitten, liet ik hem al snel achter mij. Dit zorgde ervoor dat hij mét de mountainbike op de heuvels moest lopen, wat zorgde voor de eerste (en enige) overgeefsessie van de loop.
Na 10km stonden mijn ouders te wachten, mijn papa klaar om mee op de fiets te springen. Omdat Glenn (mijn man) nog achter was, moest ik alleen voort en zou mijn papa mij later inhalen. Niet zoals plan, dus ik liet mijn hoofd even hangen. Maar hé, daarvoor heb ik niet getraind! Betere attitude, koekje eten en verder gaan. Op km 15 pikte mijn papa terug in, de weg was terug begaanbaar. Tot km 26 liep ik vlot en rustig voort, zonder noemenswaardige problemen.
Op km 26 was het tweede checkpoint, hier stond mijn man. Deze keer zonder fiets, hij had beslist dat hij zijn delen mee ging lopen in plaats van fietsen. Even iets eten, van rugzak wisselen en voort met de beentjes. Hij was zo enthousiast en wist er de sfeer helemaal in te houden, dat mijn hartslag al snel veel te hoog zat van het lachen. Met nog meer dan 50km te gaan, was dat iets té enthousiast.
Met een hartslag van bijna 160 kwam ik op het derde checkpoint aan, 37km. Hier nam mijn papa het weer over, waar ik besloot om de volgende km te wandelen en soep te drinken, om mezelf terug te kalmeren. Nog eens deze afstand aan zo'n hoge hartslag zag ik niet zitten. Bij de 38e km begon ik terug te lopen, deze keer wel met de hartslag veel lager. Zo bleef het ook tot km 46.
Op km 46 stond Glenn te wachten, die daarna mee liep tot km 58. De boodschap om iets rustiger te zijn, kwam duidelijk aan, waardoor ik nog steeds heel gezellig maar wel veel rustiger kon lopen. Tegen toen deed alles al wel wat pijn, maar héé! Ik kon mezelf gewoon een ultraloper noemen! De eerste 50km ooit zaten er op, doel een al check!
Bij 58km nam mijn papa het terug over, tot 72km. Onderweg zagen we mama en Glenn nog even kort, maar nu begon het aftellen wel. Positief zijn én blijven was de boodschap, ik wist gewoon dat ik het nu ging halen.
De laatste 6km liepen Glenn en ik samen. De euforie was groot, zelfs de regen kon er geen afbreuk aan doen. De laatste 3km waren dan ook de snelste van de hele loop, nu was het wel zeker dat het ging lukken!
Een laatste momentje, doorduwen, de brug over en daar waren we! Heel de route gecovered, check! Ultraloper, check!
Graag nog een keer? Dubbel check!