Het zou mijn najaarsdoel van 2020 worden: een verbetering van het parcoursrecord op het Krijtlandpad. Gelopen door Ronnie Duinkerken en Thomas Dunkerbeck. Bijna 7 jaar geleden.
Een kuitbeenblessure en Covid gooide roet in het eten. In december kon ik met pijn en moeite een dagelijks rondje van 10km wegwerken, laat staan een ultra van 90km door het Zuid-Limburgse heuvellandschap. Toen ik mijn planning voor 2021 maakte begin januari besloot ik, bij het voortdurende gebrek aan wedstrijden of uitdagingen, voor een nieuwe poging op het Krijtlandpad te gaan. 11 maart moest de dag zijn, niet wetende dat het precies die dag code geel, bakken regen en windkracht 5/6 zou zijn. Ach, ik weet dat ik het sowieso meer van mijn kracht moet hebben dan van efficient lopen dus we zien wel waar het schip strand.
Start en finish bij Maastricht Station. Gespannen pak ik de bus van Gulpen naar Maastricht, om vervolgens de eerste 13km te ervaren dat de weermannen- en vrouwen het goed hadden voorspelt. Er staat een stevig briesje. Na 13km zou ik wind mee hebben dus daar keek ik naar uit. Toen was ik al aardig nat geregend en zag dat de paden ook modderig of zoals de Limburgers zouden zeggen vol ‘pratsj’. Mooie omstandigheden, dat is 1 ding wat zeker is.
De eerste 50k gingen lekker. Herkenbare stukken van de Koning van Spanje trail en de Vaalserbergtrail. Het blijft prachtig lopen in Zuid-Limburg. Ik keek op tegen de laatste 40km want de wind was ZW/ZZW dus zou ik die op de meeste stukken volle bak tegen hebben. Wederom een treffende inschatting. Wat ik niet wist: het tweede deel (tegen de klok in lopend) heeft veel open stukken op het plateau. Harken ‘ohne Ende’ dus . Op een gegeven moment brak zelfs de zon door, heerlijk. Dat loopt toch wat lekkerder. Op de route is het rustig, af en toe wat wandelaars met een hond.
Het is een cliché maar 90 kilometer hardlopen is zowel een fysieke als logistieke uitdaging. Mijn persoonlijke supportcrew Wendy en Michel zouden staan op vooraf afgesproken punten (48k/69k/80k). Je verbrand aardig wat caloriën op zo’n dag dus al het eten meenemen zou niet handig zijn. Maargoed, dat was de wind vandaag ook niet...... Gelukkig heb ik de tip van Tom opgevolgd om 2 voedingpleisters per been te plakken. Mijn benen voelden lekker vandaag!
Na 72km begon ik er voorzichting in geloven dat een verbetering van het record van 7 jaar geleden mogelijk zou zijn. Dat is mentaal wel lekker. Het laatste stuk ging soepel en was redelijk vlak. Eenmaal aangekomen bij Maastricht Station waar ik 8 uur en 8 minuten eerder was vertrokken, was ik blij om Wendy en Michel weer te zien. Een nieuw FKT! Het oude record stond op 8:32:55. Trots en blij met deze verbetering!!